Magazine Winter 2023
Een roadtrip langs de beroemde Pacific Coast Highway tussen Los Angeles en San Francisco is een klassieker die tegenwoordig ook prima met een elektrische auto kan worden afgelegd. Zélfs met een omweg door de uitgestrekte wildernis van Yosemite National Park.
“Zet de wereld op zijn kant en alles wat loszit, belandt in Los Angeles,” zei Frank Lloyd Wright ooit. Grote kans dat de beroemde architect daarmee specifiek Venice Beach voor ogen had, waar de Stille Oceaan aan een bonte kermis van Amerikaanse gekkigheid grenst. Het is een drukke namiddag, en op het strand is een spontaan feestje rondom een drumcirkel aan de gang. Verderop, op de boardwalk, skaten glimmende bodybuilders slalommend langs toeristen met dreadlocks en tie-dye-shirts. De zilte zeelucht mengt zich er met vlagen van zonnebrandcrème, wierook en verse churros. Ik krijg er honger van, maar bij Café Gratitude aan Rose Avenue staan geen onverantwoorde happen op het menu. Alle gerechten zijn ‘affirmations’. Zo heet een shiitaketartine met een burrata op basis van amandelen er ‘I am fortunate’ en een caesarsalade met kaas van paranoten ‘I am dazzling’. ‘I am jet-lagged’ staat er helaas niet tussen. Te negatief, vindt de serveerster, die suggereert dat ik met ‘I am energetic’ – een smoothie met dadels en spirulina – mijn biologische klok een zetje in de goede richting geef.
Het eco-bewuste café is een passend vertrekpunt voor de roadtrip die ik ga maken. Ik moet nog een nachtje slapen om op te laden, maar de batterij van mijn huurauto is al vol. Het kaartje op de website van ChargeHub, waarop alle laadstations in de VS te vinden zijn, laat zien dat het wegennetwerk van Californië uitstekend op elektrische auto’s is voorbereid. Zelfs in de ongerepte wildernis langs de route van de highlights op het programma: de beroemde Pacific Coast Highway en Yosemite National Park. De volgende ochtend ben ik vroeg uit de veren om als een van de eerste bezoekers van de Farmers Market in Santa Monica een ontbijt en wat lekkers voor onderweg bijeen te sprokkelen. Vervolgens rijd ik met het grote reuzenrad van de Santa Monica-pier in de achteruitkijkspiegel de iconische kustroute op. De motor zoemt tevreden als de stedelijke jungle langzaam plaatsmaakt voor de ongetemde schoonheid van de natuur. Rechts glooien de majestueuze Santa Monica Mountains, links strekt de eindeloze Stille Oceaan zich uit.
Oude tram in San Francisco
Uitzicht vanaf de Pacific Coast Highway
Menotti’s Coffee Stop in Los Angeles
De eerste halte is Santa Barbara. Hier laten de roots van Californië, dat tot 1848 onderdeel was van Mexico, zich prominent zien. Niet, zoals elders in de staat, enkel in plaats- en straatnamen, restaurants en dergelijke, maar ook in de architectuur. Wit stucco, rode dakpannen en brede patio’s geven de stad – die ooit werd gesticht rond een missie van Spaanse franciscanen – een schilderachtig aanzicht. Er zijn opvallend veel wijnbars; per slot van rekening is het achterland van Santa Barbara een van de bekendere wijngebieden van de staat. Met een lange autorit in het vooruitzicht stel ik het proeven nog even uit, maar ik verlaat de kustweg wel even voor een kleine omweg via de Foxen Canyon Wine Trail in het achterland, waar ik in een van de zestien wijnhuizen langs de route alvast een fles voor bij het diner aanschaf.
Nabij Morro Bay maakt de warme, met salie en munt geparfumeerde lucht van het binnenland plaats voor een gepekeld zeebriesje. De koude zeestroom langs de Californische kust brengt naast verkoeling ook veel mist, vooral ’s zomers. Maar aan de waterkant van Morro Bay, die door een enorme vulkanische rots wordt overschaduwd, valt het gelukkig mee. Hier overnacht ik, na een uitgebreid diner in een van de visrestaurants aan het water, waar men gelukkig niet moeilijk doet over de fles wijn die ik heb meegebracht. Deze blijkt uitstekend te passen bij de lokale specialiteit: clam chowder –een dikke, romige vissoep. Rondom een pier verderop voorziet een groepje hoestende zeeleeuwen de zonsondergang van een soundtrack.
McWay Cove in Burns State Park in Big Sur
De volgende ochtend volgt het mooiste en grilligste stuk van de route: de 150 kilometer lange kustlijn van Big Sur, een gebied waar de uitgestrekte wildernis van het Julia Pfeiffer Burns State Park de Stille Oceaan in rolt. Ik kijk mijn ogen uit bij McWay Falls, een slanke waterval die vanaf een hoge rots pal op het strand van een idyllische baai klatert. Het wandelpad dat er uitzicht op biedt, wordt omgeven door sequoia’s, imposante woudreuzen die tot de hoogste boomsoort ter wereld behoren. Het zeewater is er van een soort hemels aquamarijn dat je alleen rond Polynesische atollen zou verwachten. Ter hoogte van Castroville verlaat ik de kust en doorkruis het droge, vlakke hart van de staat tot de westelijke flanken van het Sierra Nevada-gebergte in de verte opduiken. Ik overnacht in een simpel hotel in het plaatsje Oakhurst. Zo hoop ik de volgende ochtend de beroemde Tunnel-view van Yosemite National Park in het ochtendlicht te treffen, een uitzicht dat bekendstaat als een van de mooiste van het land.
De weg voert eerst door steeds imposantere wouden omhoog, tot aan de Wawona Tunnel. Daarachter ontvouwt het fabelachtige panorama zich in al zijn overweldigende pracht: links El Capitan, een granieten monoliet die 900 meter recht de hemel in steekt, rechts de Bridalveil Fall, die 189 meter naar beneden stort, en daartussen de Half Dome, nóg een granieten reus, anderhalve kilometer boven een vallei vol woudreuzen. Een tafereel als een levend Bob Ross-schilderij. Verderop in de vallei begint menig wandelroute. Na een snelle lunch tussen brutale eekhoorntjes kies ik een wandelpad dat recht omhoog leidt langs een waterval: The Mist Trail. Het is een route van ongeveer zeven kilometer die vooral bekendstaat om de verfrissende nevel van twee watervallen die over het pad waait. Dat levert een fabelachtig schouwspel op van regenbogen en glimmende rotswanden. Het pad is drassig en steil, maar de vergezichten over de pure wildernis zijn de moeite dubbel en dwars waard. Het enige waarvan ik spijt heb, is dat ik geen volle week heb uitgetrokken om door het park te dolen; ik weet zeker dat ik me er geen moment zou vervelen.
Farmers Market in Santa Monica
De ‘wine country cuisine’ van Bouchon in Santa Barbara mag dan op Franse leest geschoeid zijn, de verse ingrediënten en de wijn komen uit het achterland.
bouchonsantabarbara.com
Het restaurant van de Post Ranch Inn in Big Sur, hoog op een klif boven de Stille Oceaan, biedt zonder twijfel het meest spectaculaire uitzicht van de Amerikaanse Westkust.
postranchinn.com
Ga naar deze bier- en queerbar in San Francisco om de bekroonde ‘Best beer selection in San Francisco’ uit te proberen.
225 Church Street
Foxen Canyon Wine Trail
De ‘wine country cuisine’ van Bouchon in Santa Barbara mag dan op Franse leest geschoeid zijn, de verse ingrediënten en de wijn komen uit het achterland.
bouchonsantabarbara.com
Het restaurant van de Post Ranch Inn in Big Sur, hoog op een klif boven de Stille Oceaan, biedt zonder twijfel het meest spectaculaire uitzicht van de Amerikaanse Westkust.
postranchinn.com
Queen Anne Hotel
Venice Beach
De Inn at Venice Beach is gevestigd in een gebouw uit 1915 dat ooit de favoriete stek van de Hollywood-elite was. Alle kamers hebben uitzicht op zee.
innatvenicebeach.com
De intieme Old Monterey Inn in het kustplaatsje Monterey wordt omgeven door romantische tuinen. De kamers en suites zijn er voorzien van open haarden, die van pas kunnen komen op mistige zomerdagen.
oldmontereyinn.com
Niets levert een authentiekere ervaring op dan een verblijf in een hotel in de stijl van de tijd van de Gold Rush in San Francisco.
queenanne.com
Uitzicht op de Golden Gate Bridge in San Francisco
De Inn at Venice Beach is gevestigd in een gebouw uit 1915 dat ooit de favoriete stek van de Hollywood-elite was. Alle kamers hebben uitzicht op zee.
innatvenicebeach.com
De intieme Old Monterey Inn in het kustplaatsje Monterey wordt omgeven door romantische tuinen. De kamers en suites zijn er voorzien van open haarden, die van pas kunnen komen op mistige zomerdagen.
oldmontereyinn.com
Niets levert een authentiekere ervaring op dan een verblijf in een hotel in de stijl van de tijd van de Gold Rush in San Francisco.
queenanne.com
De pleister op de wonde is de finale in San Francisco. Na een laatste lange rit tussen de wervelende zandhozen van het droge binnenland verruil ik mijn auto voor een e-bike om de stad van heuvels, hippies, kabeltrams, en start-ups te verkennen. De mistroute van Yosemite vindt er zijn stedelijk equivalent op de paden van The Presidio, het groene park met uitzicht op de majestueuze Golden Gate Bridge en Alcatraz. Vanaf daar fiets ik langs de ruige, met eucalyptussen en grillige cipressen begroeide kust naar de pontons van Pier 39, waar ik afscheid neem van de zeeleeuwen en me bij de Farmers Market nog een keer door de superfoods van de lokale groentejuweliers laat verleiden.
Net als in Santa Barbara is het oudste gebouw van San Francisco een voormalige zendingspost. De buurt eromheen is ernaar vernoemd: The Mission. De sfeer is er typisch San Francisco: eigenzinnig, cultureel, divers en artistiek, met een flinke schep Mexico. Na een laatste middag in koffiehuizen, taqueria’s en excentrieke boetiekjes, volgt aan Mission Street de klap op de vuurpijl: een diner bij Foreign Cinema, een levendig restaurant dat ook dienstdoet als arthouse-bioscoop. Het voorgerecht van vijf oesters, elk afkomstig uit een andere baai langs de Amerikaanse westkust, levert er een zachtzilte herbeleving van een onvergetelijke roadtrip op.
Dit reisverhaal is verschenen in de zomereditie van Flying Dutchman 2023.
KLM staat niet garant voor de actualiteit van de informatie.