Al woon ik al bijna de helft van mijn leven met veel plezier in Barcelona, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me nooit heb laten verleiden door ‘rivaal’ Madrid. De prestigieuze musea, vorstelijke monumenten, maar ook rumoerige tapasbars, alternatieve buurtjes en de ontvankelijke Madrilenen zelf, altijd in voor een praatje of een caña (biertje). Met als kers op de taart een bruisend nachtleven: Madrid is geweldig. Geen wonder dus dat ik opgetogen ben over mijn weerzien met de Spaanse hoofdstad.
Mysterieuze kunst
Dat Madrid zich kan meten met de grootste kunststeden ter wereld, bewijst een bezoek aan het Prado-museum. Vanaf station Atocha, waar ik arriveer met de trein, is het nog tien minuten lopen via de Paseo del Prado, met zijn statige optrekjes, sierlijke fonteinen en platanen. Eigenlijk is het neoklassieke Prado-gebouw al een bezienswaardigheid an sich. Hier worden sinds 1819 de kunstwerken ondergebracht die door de eeuwen heen zijn verzameld door de Spaanse koninklijke familie. Alle belangrijke Spaanse hofschilders, onder wie Velázquez, Francisco Goya en El Greco zijn er te vinden, evenals taferelen uit de Spaanse geschiedenis van de 12e tot de 19e eeuw. Het Museo Nacional del Prado staat ook bekend om de Vlaamse meesters, zoals Rubens, en om de werken van de Nederlandse Jheronimus Bosch en belangrijke Italiaanse schilders als Fra Angelico en Tintoretto.
